Freedom Essay 11

 

De moeilijkheid van het lezen over de menselijke conditie – die Plato voorspelde —
en de oplossing

 

Door Jeremy Griffith, 2018

 

In de vorige video in deze Introductiereeks (Video/Freedom Essay 10) beschreef Jeremy Griffith de historische angst van mensen voor de menselijke conditie en het onvermogen om op te nemen of te ‘horen’ wat er over het onderwerp wordt gezegd; we lijden aan een ‘DOOF-EFFECT’ voor wat er wordt gepresenteerd, met als tragische consequentie dat we het voor mensen meest kostbare geschenk van alle, van het begrijpen dat ons allemaal van de gruwel van de psychose van onze soort bevrijdt en transformeert, missen!

Het doel van deze presentatie is dan om lezers voor dit probleem te waarschuwen en te laten zien hoe ze dit probleem te boven kunnen komen:

 

Make and see comments here

 

Deze video verschijnt ook als Video 11 in de Introductory Series van video’s bovenaan onze homepage op www.humancondition.com.

 

De transcriptie van deze video

 

Onze historische angst voor de menselijke conditie, en het ‘doof-effect’ dat deze veroorzaakt bij het proberen te lezen over de menselijke conditie

In de vorige Video/F. Essay 10 beschreef ik dat de historische angst van mensen voor de menselijke conditie zo groot is dat bijna iedereen geen andere keus had dan vastberaden te vermijden om over het onderwerp na te denken. Het zeer ernstige probleem met deze historische angst en dit vermijden is dat nu het begrijpen van de menselijke conditie eindelijk is gevonden en het veilig is om er de confrontatie mee aan te gaan, de geest van bijna iedereen onbewust te bang is om het onderwerp te benaderen en te ontdekken dat dit voorheen angstaanjagende rijk veilig is gemaakt om de confrontatie mee aan te gaan en te begrijpen. Zoals het gezegde luidt: ‘eenmaal gebeten, tweemaal zo schrikachtig’!

Ja, waar ik in Video/F. Essay 1: Jouw blokkade voor het meest schitterende geschenk voor waarschuwde is de tragedie dat terwijl de ‘heilige graal’ van de heldhaftige reis van bewust denken en onderzoek van de mensheid het vinden van het totaal verlossende en veranderende begrijpen van de ‘gevallen’, ziel-beschadigde, door onschuld vernietigde, Hof-van-Eden verlaten, ogenschijnlijk gruwelijk gebrekkige, boze, egocentrische en vervreemde menselijke conditie was, vinden vrijwel alle mensen het lezen of kijken naar de presentatie ervan onmogelijk. (Ik moet vermelden dat F. Essay 21 uitlegt hoe onze verre aap-voorouders kwamen te leven in een volledig coöperatieve en liefhebbende, paradijselijke staat van onschuld, waarvan de instinctieve herinnering ons morele geweten of onze ziel is.) Zodra de bespreking van de menselijke conditie begint, wordt de geest van bijna iedereen onbewust alert op het feit dat hij wordt meegenomen naar wat een volledig verboden terrein is geweest en dus wat er wordt gezegd begint te blokkeren. Hun geest vindt het moeilijk om wat er gezegd wordt op te nemen of te ‘horen’; hij lijdt aan een ‘DOOF-EFFECT’ voor wat wordt gepresenteerd, met als tragische consequentie dat zij het begrijpen niet ontdekken dat ze van de gruwel van de menselijke conditie bevrijdt en transformeert!

 

 

De situatie is te vergelijken met iemand die lijdt aan een vreselijke angst voor slangen die een boek krijgt dat hem van zijn fobie zal genezen, maar omdat de genezing in het boek onvermijdelijk een discussie over slangen inhoudt, verhindert zijn angst hem het boek te kunnen lezen, zodra hij dat probeert, en dus mist hij genezen te worden.

 

Jeremy Griffith gebruikt de analogie van de angst voor slangen om mensen te helpen
begrijpen waarom het lezen over de menselijke conditie moeilijk is.

 

Als een manier om de omvang van de angst van mensen voor de menselijke conditie opnieuw te benadrukken, is er een gedicht van Gerard Manley Hopkins getiteld ‘No Worst, There Is None’ (1885) dat, zoals de titel suggereert, beschrijft hoe ondraaglijk de depressie van het denken over de kwestie van de menselijke conditie historisch gezien is–er is echt ‘niet [iets]’ ‘erger’ geweest! In het bijzonder bevat het gedicht de zin: ‘O de geest, geest heeft bergen; kliffen om te vallen, beangstigend, steil, door-geen-mens-doorgrond’. Bijna alle mensen, wanneer ze de ‘bergen’ in hun ‘geest’ durfden te beklimmen en de koude, scherpe, ijzige wereld boven de sneeuwgrens van wat ze dragelijk vinden om over na te denken binnengaan, en beginnen stil te staan bij het onderwerp van de menselijke conditie, riskeerden van ‘angstaanjagende, steile’ ‘kliffen’ van ondraaglijke zelfconfrontatie en depressie te ‘vallen’.

 

 

De grote psychoanalyticus Carl Jung overdreef het deprimerende effect van het omgaan met de menselijke conditie niet toen hij schreef: ‘Wanneer het [onze schaduw, wat de bruut competitieve en agressieve donkere aspecten van onze gecorrumpeerde conditie is] verschijnt…ligt het redelijk binnen de grenzen van de mogelijkheid voor een mens om het relatieve kwaad van zijn natuur te herkennen, maar het is een zeldzame en verpletterende ervaring voor hem om in het aangezicht van absoluut kwaad te staren’ (Aion: Researches into the Phanomenology of the Self, 1959; R. Hull, The Collected Works of Jung, Vol. 9/2, p.10). Het ‘aangezicht van absoluut kwaad’ waarnaar Jung verwijst, is de ‘verpletterende’ mogelijkheid dat wij mensen werkelijk enkel een kwaadaardige schimmel op deze planeet zijn, kwaadaardige wezens die schijnbaar zonder reden willens en wetens de oorspronkelijke Hof-van-Eden staat van onschuldige harmonie en saamhorigheid van onze soort vernietigden. Een soort die ogenschijnlijk gek werd en zichzelf vanuit utopie naar dystopie bracht.

Ja, de kwestie van onze ziel-beschadigde, ‘goed’ en ‘kwaad’-geconflicteerde menselijke conditie is zo’n beangstigend onderwerp geweest dat deze tot nu toe niet ‘gepeild’ is; het geweldig verlossende en transformerende begrijpen ervan was niet beschikbaar. Zoals ik uitleg in Video/F. Essays 3 & 4, was het wezenlijke probleem dat de wetenschap de verschillen moest gaan begrijpen in de manier waarop genen en zenuwen informatie verwerken, voordat het mogelijk zou zijn om de menselijke conditie te verklaren–met als tragische consequentie van deze situatie dat de mensheid zo’n 2 miljoen jaar heeft moeten leven zonder enige mogelijkheid om het fabelachtig verzoenende en rehabiliterende begrijpen te vinden! En, zonder dat vitale begrijpen, heeft het pogen om het onderwerp te confronteren alleen maar geleid tot ‘steile’ ‘kliffen om te vallen’ van ‘vreselijke’ depressie.

Zoals ik kort noemde in de vorige Video/F. Essay 10, en veel verder wordt uitgelegd in F. Essay 30, is wat 12- tot 15-jarige adolescenten hebben moeten doorstaan om de menselijke conditie te begrijpen zonder de ware verklaring ervoor, zo ondraaglijk, werkelijk suïcidaal, deprimerend dat vrijwel elke adolescent uiteindelijk leerde dat hij geen andere keus had dan zich neer te leggen bij een leven in vastberaden ontkenning van het hele onderwerp. Zoals uitgelegd in F. Essay 30, vermeden slechts enkele ‘schepen op zee’ Berusting; ‘schepen op zee’ individuen zijnde die als het ware weigerden een ‘haven’ binnen te lopen toen de ‘stormen’ van zelfconfrontatie opkwamen–in wezen individuen die eerlijke waanzin verkozen boven vervreemde stabiliteit. De enige anderen die Berusting hebben vermeden zijn de zeer weinigen die toevallig zo’n uitzonderlijk gekoesterde en beschutte opvoeding hebben gehad dat zij het onderwerp van de beschadigde conditie van het menselijk ras niet ondraaglijk zelf-confronterend vonden–wat, moet ik verklaren, noodzakelijkerwijs mijn situatie was, ‘noodzakelijkerwijs’, omdat ik zeker niet in staat zou zijn geweest om die onder ogen te zien en uiteindelijk de volledig verantwoorde, ware verklaring van de menselijke conditie te vinden die ik heb gevonden, als het niet mijn situatie was. [Je kunt een korte biografie lezen van Jeremy Griffith door professor Harry Prosen in F. Essay 49.]

 

Stanislaw Mikulski/AdobeStock; mitarart/AdobeStock

Terwijl berustende volwassenen die in ontkenning van de menselijke conditie leven typisch de ‘tienerangst’
de schuld geven die adolescenten ervaren bij de hormonale ontreddering van de puberteit, de zogenaamde
‘puberteit blues’, is de echte reden voor hun leed dat ze eerlijk denken over de menselijke conditie, inclusief
zijn manifestaties in zichzelf. Omdat er tot nu toe geen waarheidsgetrouw begrijpen van de menselijke
conditie was, hadden adolescenten uiteindelijk geen andere keuze dan te berusten in het blokkeren van het
onderwerp uit hun geest, op welk moment zij zich bij de volwassen wereld aansloten die waarlijk bezig was
de kwestie van de menselijke conditie te vermijden bij vrijwel alles wat ze deden.

 

 

Nogmaals, het zeer ernstige probleem dat ontstaat nu dat geweldig verlichtende begrijpen van de menselijke conditie eindelijk is gevonden, is dat deze verschrikkelijke ervaring waar vrijwel iedereen doorheen ging toen hij adolescent was, betekent dat vrijwel iedereen onbewust te bang is voor het onderwerp van de menselijke conditie om de analyse ervan effectief te kunnen lezen en te ontdekken dat de ‘bergen’ in onze ‘geest’ eindelijk ‘gepeild’ zijn en dat ze nu vrij kunnen zijn van de menselijke conditie.

Er IS een ‘olifant in onze huiskamer’ geweest, een enorm belangrijke kwestie, bovendien de meest fundamentele en belangrijke kwestie van alle, maar nu juist het probleem waar we niet naar konden kijken–en we kunnen nu zien wat die vermoede ‘olifant’ eigenlijk was: de menselijke conditie! Christus zei: ‘de waarheid zal je vrijmaken’ (Bible, John 8:32), en Carl Jung bleef maar zeggen: ‘heelheid voor mensen is afhankelijk van het vermogen om hun eigen schaduw te bezitten’, maar het probleem is dat bijna niemand toegang kan krijgen tot de totaal verklarende en totaal belangrijke ‘waarheid’ over de donkere ‘schaduw’ van onze conditie wat ons ‘vrijmaakt’ en ons ‘heel’ maakt!

 

 

Ja, de realiteit is dat het probleem van het ‘doof-effect’ gewoonlijk zo groot is dat tenzij lezers vooraf voor het probleem zijn gewaarschuwd en getoond hoe het te boven te komen, wat de bedoeling van deze presentatie is, bijna iedereen het lezen over de menselijke conditie onmogelijk zal vinden, en zodoende het voor mensen meest waardevolle van alle geschenken van hun bevrijding van de menselijke conditie missen!

 

Voorbeelden van het ‘doof-effect’

De volgende zijn typische reacties van mensen die geprobeerd hebben mijn boeken over de menselijke conditie te lezen: ‘Toen ik dit materiaal voor het eerst las, zag ik alleen een heleboel zwarte vlekken op wit papier’; en ‘Dit lezen is als het lezen van een andere taal–je weet dat het Engels is, je kunt de woorden begrijpen, maar de concepten zijn zo basaal en zo anders dat ze bijna onbegrijpelijk zijn–het is een paradigma-verschuiven van lezen’; en ‘Dit spul kan zo ver gaan dat het verlammend werkt, wat het aanvankelijk moeilijk kan maken om erachter te komen wat er gezegd wordt en toegang te krijgen tot de diepgang van waar het vandaan komt’; en ‘Aanvankelijk vond ik deze informatie moeilijk te absorberen, sterker nog, mijn vrouw en ik zaten samen in bed een bladzijde te lezen, en herlazen het een aantal keren, maar konden toch niet begrijpen wat er stond en uiteindelijk dacht ik dat het te wijten moest zijn aan slechte expressie.’

 

Onze psychologische ontkenning van de menselijke conditie niet gewaar, wijten we het aan de presentatie

Zoals de laatste reactie hierboven aangeeft, is een gevolg van niet gewaar zijn dat deze weerstand en blokkering optreedt in de geest van de lezer (omdat wanneer iemand in ontkenning is van iets, hij niet gewaar is van in ontkenning te zijn, omdat het duidelijk is dat als hij dat was hij niet in ontkenning zou zijn!) dat hij natuurlijkerwijs de schuld van de ontoegankelijkheid van wat er wordt aangedragen geeft aan gebreken in de presentatie; hij denkt dat het, zoals lezers van mijn boeken zo vaak hebben gezegd, ‘slecht geschreven’ is, ‘ondoordringbaar dicht’, ‘onsamenhangend’, ‘verwarrend geformuleerd’, ‘te intellectueel voor mij om te begrijpen’, ‘het kost tijd om te wennen aan Jeremy’s vreemde manier van schrijven’, ‘het is langdradig’, ‘onnodig herhalend van vage punten’, ‘moet dringend worden bewerkt’ en zelfs ‘ontbeert elke substantie of betekenis’. Gefrustreerde lezers zijn zo ver gegaan om om een exclusieve ‘samenvatting’ te verzoeken, ‘zodat ik enig idee heb van wat je probeert te zeggen’!

Vergelijk deze reacties met een lezer van VRIJHEID [VRIJHEID: Het Einde Van De Menselijke Conditie; FREEDOM: The End Of The Human Condition; VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom] die het ‘doof-effect’ te boven is gekomen: ‘Prachtig boek! Vol met zoveel wijsheid en toch was de auteur in staat om het op zo’n manier te schrijven dat ik denk dat een middelbare scholier of een schoolverlater van de middelbare school of iedereen die op enig niveau kan lezen, het moet kunnen begrijpen. Of met andere woorden, het staat niet vol taal en woorden die alleen zijn geschreven voor mensen die hebben gestudeerd’ (zie wtmsources.com/243).

 

Plato voorspelde het ‘doof-effect’

Om te helpen bewijzen hoe reëel het probleem van het ‘doof-effect’ is, moet het volgende wel de beste analogie en beschrijving zijn van de angst van mensen voor de menselijke conditie en voor het ‘doof-effect’ dat deze veroorzaakt, die ooit is gegeven. Het komt van de grootste aller filosofen, Plato, ver terug in de Gouden Tijd van Griekenland, ongeveer 360 jaar voor Christus. Zoals ik in de vierde video/essay vermeldde, werd de grootheid van Plato als filosoof (filosofie zijnde de studie van ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan de hele werkelijkheid’ (Macquarie Dictionary, 3e druk, 1998)) bevestigd door Alfred North (A.N.) Whitehead, zelf een van de hoogst aangeschreven filosofen van de twintigste eeuw, toen hij de geschiedenis van de filosofie beschreef als maar ‘een reeks voetnoten bij Plato’. (zie par. 81 van VRIJHEID)

 

 

Dus wat was Plato’s geweldige beschrijvende analogie van de extreme angst van mensen voor de menselijke conditie en welk belang hechtte hij aan de daaruit voortkomende moeilijkheid van het ‘doof-effect’ in zijn meest diepgaande bijdrage aan de studie van ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan de hele werkelijkheid’? Nou, Plato’s meest geprezen werk is The Republic en de centrale focus van The Republic is ‘onze menselijke conditie’; en, heel onthullend, bij het beschrijven van ‘onze menselijke conditie’, schilderde Plato mensen metaforisch af als ‘ver onder de grond’ te moeten leven in een ‘grot’, zich verbergend voor de ‘pijnlijke’ kwestie van ‘de onvolkomenheden van het menselijk leven’–die ‘onvolkomenheden’ zijnde de kwestie van de menselijke conditie, de kwestie van waarom, wanneer het de idealen zijn om coöperatief en liefhebbend te zijn, wij mensen zo competitief en agressief zijn. Dus de grootste der filosofen herkende dat het centrale probleem bij het begrijpen van de ‘werkelijkheid’ van ons gedrag onze angst voor de menselijke conditie is!

 

 

Dit is wat Plato zo lang geleden schreef, maar het blijft o zo waar (de onderstreping is mijn nadruk): ‘Ik wil dat je ongeveer als volgt verder gaat met je de verlichting of onwetendheid van onze menselijke condities voor te stellen: stel je een ondergrondse kamer voor, zoals een grot met een ingang die open is naar het daglicht en ondergronds ver doorloopt. In deze kamer zijn mannen die daar gevangen zitten.’ Plato beschreef hoe de uitgang van de grot wordt geblokkeerd door een ‘vuur’ dat ‘… overeenkomt met de kracht van de zon’, waar de grot-gevangenen zich voor moeten verbergen, omdat het verschroeiende, ‘pijnlijke’ ‘licht’ het ondraaglijk deprimerende probleem van ‘de onvolkomenheden van het menselijk leven’ ‘zichtbaar’ zou maken. Uit angst voor een dergelijke zelfconfrontatie moeten de grot-gevangenen ‘ver onder de grond’ ‘schuilen’ in de donkere ‘grot’ waar slechts enkele ‘door het vuur geworpen schaduwen’ zijn, die een ‘illusie’ van de ‘echte’ wereld buiten de grot weerspiegelen. De allegorie maakt duidelijk dat terwijl ‘de zon…de dingen die we zien zichtbaar maakt’, zodat we zonder deze alleen ‘vaag kunnen zien en bijna blind lijken’, we ons moeten verstoppen in de ‘grot’ van ‘illusie’ en ons verdragen van ‘bijna blinde’ vervreemding oneindig de voorkeur heeft gehad boven het ondergaan van de ‘pijnlijke’ kwestie van ‘onze [ogenschijnlijk onvolmaakte] menselijke conditie’. (Zie par. 83 van VRIJHEID, of je kunt al deze citaten uit The Republic die in deze en de volgende twee alinea’s verschijnen gemarkeerd zien waar ze daadwerkelijk in The Republic te vinden zijn op www.wtmsources.com/227. Je kunt ook het citaat van Encarta Encyclopedia dat in de volgende paragraaf vermeld wordt, gemarkeerd zien in die Encyclopedie op www.wtmsources.com/101.)

Met betrekking tot het probleem van de ‘doof-effect’ reactie die de ‘grot’–’gevangenen’ zouden hebben bij het lezen of horen over de menselijke conditie, beschreef Plato vervolgens wat er gebeurt wanneer er, zoals samengevat in de Encarta Encyclopedia, iemand ‘uit de grot ontsnapt naar het licht van de dag’ en ‘voor het eerst de echte wereld ziet en terugkeert naar de grot’ om de grot-gevangenen te helpen ‘Ontsnappen naar de zonovergoten omgeving buiten de grot [wat] de overgang naar de echte wereld symboliseert…wat het juiste object van kennis is’. Plato schreef dat ‘het zijn ogen [van de grot-gevangene] pijn zou doen en dat hij om zou keren en zijn toevlucht zou nemen tot de dingen die hij kon zien [toevlucht nemen tot alle oneerlijke, illusionaire verklaringen voor menselijk gedrag waaraan we gewend zijn geraakt door de menselijke-conditie-ontwijkende, mechanistische wetenschap, waarvan een beschrijving is gegeven in Video/F. Essay 14], die hij echt veel duidelijker zou vinden dan de dingen die hem worden getoond. En als hij met geweld de steile en rotsachtige weg naar boven [uit de grot van de ontkenning] zou worden gesleept en niet losgelaten werd voordat hij het zonlicht in was gesleurd [de waarheidsgetrouwe, echte beschrijving van onze menselijke conditie getoond], het proces pijnlijk zou zijn, waartegen hij veel bezwaar zou maken, en wanneer hij in het licht zou komen, zouden zijn ogen zo overweldigd worden door de helderheid ervan dat hij niet één van de dingen zou kunnen zien die hem nu werden verteld echt te zijn.’ Veelzeggend voegde Plato er vervolgens aan toe: ‘Zeker niet meteen. Omdat hij zou moeten wennen aan het licht voordat hij dingen in de wereld buiten de grot zou kunnen zien’. (zie par. 83 van VRIJHEID)

 

 

Dus nogmaals, in zijn centrale en belangrijkste inzicht in ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’ van ‘onze menselijke conditie’, waarschuwde de grootste van alle filosofen dat wanneer we ‘voor het eerst’ beginnen te lezen over wat ‘onze menselijke conditie’ echt is, we ‘niet één van de dingen die hem nu werden verteld echt te zijn, konden zien’. De cursieve nadruk op ‘echt is’ is omdat velen refereren naar de menselijke conditie, en die zelfs beweren te verklaren, zonder zich bezig te houden met wat deze echt is, namelijk de kwestie van ons gruwelijk psychologisch verstoorde, egocentrische en vervreemde leven–nogmaals, al deze oneerlijke biologie wordt beschreven over drie essays, in Video/F Essay 14.

Ik kan vermelden dat Plato verder waarschuwde dat wanneer het begrijpen van de menselijke conditie uiteindelijk zou komen, het niet alleen het ‘doof-effect’ zou veroorzaken, maar ook een extreem defensieve en boze reactie zou veroorzaken bij sommige mensen–schrijvend dat sommige van de ‘grot’ ‘gevangenen’ ‘zouden zeggen dat zijn [de persoon die probeert begrijpen voor de menselijke conditie te brengen] bezoek aan de bovenwereld zijn zicht had verpest [ze zouden hem als krankzinnig behandelen], en dat de klim [uit de grot] zelfs het proberen niet waard was. En als iemand zou proberen hen vrij te laten en omhoog te leiden, ze hem zouden doden als ze hem in handen zouden krijgen’! Zoals gedocumenteerd in F. Essay 56 en in hoofdstuk 6:12 van VRIJHEID, hebben wij in de Wereld Transformatie Beweging (WTM) deze boosaardige, probeer-’hem’-te-’vermoorden’-type vervolgingen jaren doorstaan. Omdat het fbekend is bij psychologen dat ‘ontkenningen met wraak terugvechten wanneer ze worden geconfronteerd met vernietiging’, is het niet verrassend dat deze allermeest ontkende en onderdrukte waarheid van de kwestie van de menselijke conditie extreme weerstand zou ontmoeten als de echte en ware analyse ervan verscheen. Bovendien, omdat het een wetenschappelijk inzicht is, moet dit begrijpen van de menselijke conditie de initiële weerstand verdragen die nieuwe ideeën in de wetenschap gewoonlijk altijd zijn tegengekomen–waar toneelschrijver George Bernard Shaw op wees: ‘Alle grote waarheden beginnen als heiligschennis’ (Annajanska, 1919). Gelukkig ligt het vroege ‘begin[nende]’ stadium, als deweerstand en vervolging het grootst is, nu achter ons. Nadat er in heel Australië een extreem boosaardige en totaal verzonnen aanval werd gedaan op ons werk bij WTM in de mid-1990er jaren–we werden vals beschuldigd een gevaarlijke sekte te zijn, waarvan de absurditeit wordt beschreven in F. Essay 56–hebben we met succes een rechtszaak wegens smaad aangespannen. In wat destijds de grootste lasterzaak in de geschiedenis van Australië was, identificeerde de unanieme uitspraak van het Hof de echte motivatie voor de aanval toen het zei dat ‘aspecten van het werk van Mr Griffith geschikt zijn om degenen die de moeite nemen om ermee te worstelen zich ongemakkelijk te doen voelen. Het gaat om reflecties betreffende het onderwerp, met inbegrip van het doel van het menselijk bestaan, dat naar haar aard, een negatieve reactie kan veroorzaken omdat het raakt aan kwesties die sommigen als bedreigend beschouwen voor hun idealen, waarden of zelfs kijk op de wereld’. Deze vreselijke sage is gedocumenteerd in de sectie Persecution of the WTM op onze website.

 

 

Terugkomend op het probleem van het ‘doof-effect’, bevat het nummer Staring At The Sun (waarvan de suggestieve hoes hierboven is afgebeeld) van de rockband U2 uit 1992 de volgende teksten die versterken wat Plato over het ‘doof-effect ‘zei: ‘Het is een lange hete zomer geweest, laten we onder dekking gaan, probeer niet te hard te denken, denk helemaal niet. Ik ben niet de enige die naar de zon staart, bang voor wat je aan zou treffen als je naar binnen kijkt. Niet alleen maar doof en stom, staar ik naar de zon, niet de enige die blij is blind te worden.’

Dus ja, voor bijna iedereen zal het ‘doof-effect’ een heel groot probleem zijn bij het proberen de volledig verantwoorde en dus ware analyse van de menselijke conditie te lezen–wat betekent dat lezers vooraf heel erg gewaarschuwd moeten worden voor het doof-effect, en getoond hoe dit te boven te komen.

 

De omvang van de potentiële tragedie van de situatie

Voordat ik de verschillende opties presenteer voor het overwinnen van het ‘doof-effect’, wil ik duidelijk maken hoe potentieel tragisch deze situatie is, waar het totaal opluchtende begrijpen van de menselijke conditie is gevonden, maar vrijwel niemand er toegang toe kan krijgen.

De waarheid is dat de potentiële tragedie van deze situatie echt NIET groter KON zijn. Om de prachtige beeldspraak van Martin Luther King Jr’s ‘droom’ van het vinden van het verzoenende begrijpen van de menselijke conditie te gebruiken–hij zei als dat gebeurt: ‘laat [de klokken van] vrijheid luiden…van elk dorp en elk gehucht, van elke staat en elke stad’ want ‘al Gods kinderen, zwarte mannen en blanke mannen, Joden en Heidenen, Protestanten en Katholieken’ kunnen ‘de handen ineenslaan en zingen’, ‘Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Dank God de Almachtige, we zijn eindelijk vrij!’ (‘I Have A Dream’ toespraak, 28 aug.1963). JA, DR. KING, MAAR DE TRAGEDIE IS DAT VRIJWEL NIEMAND HET RONDBAZUINEN DOOR ‘DE KLOKKEN’ VAN DE ‘VRIJHEID’ VAN ONZE SOORT KAN HOREN!

De volgende verzameling van buitengewoon eerlijke citaten maakt heel duidelijk dat het de grote hoop, geloof en vertrouwen van het hele menselijke ras is geweest dat op een dag het totaal verlossende en totaal transformerende, menselijk-ras-reddende begrijpen van de menselijke conditie zou worden gevonden, en laat verder zien hoe absoluut wanhopig dat begrijpen op dit moment op aarde nodig is. Dus deze citaten zullen heel duidelijk maken hoe groot deze potentiële tragedie is waar het begrijpen van de menselijke conditie waarvoor gepleit wordt in al deze citaten, EINDELIJK IS GEVONDEN MAAR ABSOLUUT GEEN GEVOLGEN HEEFT ALS HET ‘DOOF-EFFECT’ NIET TE BOVEN KAN WORDEN GEKOMEN!

Benjamin Disraeli, een voormalige premier van Groot-Brittannië, zei eens fameus over het niet kunnen vinden van het verlossende begrijpen van de menselijke conditie: ‘Halverwege tussen aap en engel vastgelopen is geen plek om te stoppen’. De essayist Jonathan Swift hield evenzeer een gekweld pleidooi dat hij ‘hier niet in woede sterft, als een vergiftigde rat in een gat’. De cellist Pablo Casals herkende ook de urgentie van het oplossen van de menselijke conditie toen hij zei: ‘De situatie is hopeloos, we moeten de volgende stap zetten’, net als de journalist Doug Anderson toen hij schreef: ‘De tijd kan misschien wel afnemen voor ons om onszelf te verlichten…tragisch om een halve meter van de bron van dorst te sterven.’ De klinisch psycholoog Maureen O’Hara was nog iemand die de noodzaak van het verlossende begrijpen van de menselijke conditie benadrukte toen ze zei: ‘de mensheid staat ofwel op het randje van “een kwantumsprong in menselijke psychologische vermogens of is op weg naar een wereldwijde zenuwinzinking”’–net als psychoanalyticus Carl Jung toen hij zei: ‘De mens is zichzelf overal gevaarlijk niet gewaar. We weten werkelijk niets over de aard van de mens, en tenzij we ons haasten om onszelf te leren kennen, zitten we gevaarlijk in moeilijkheden.’ Generaal Omar Bradley was zeker helder ziend toen hij, wijzend op de tekortkomingen van de wetenschap, zei: ‘De wereld heeft briljantheid bereikt…zonder geweten. Onze wereld is een wereld van nucleaire reuzen en ethische kleuters.’ De psychotherapeut Wayne Dyer heeft de situatie van onze soort ook perfect samengevat toen hij zei: ‘We zijn naar een plek gekomen…waar we onszelf kunnen vernietigen of onze goddelijkheid kunnen ontdekken’, net als de grote Australische leraar, Sir James Darling (waarvan ik toevalligerwijs het geluk had die als hoofdmeester te hebben op Geelong Grammar School, een school met zoveel faam dat Z.K.H. Prins Charles er de halve wereld voor rondreisde om daar op school te zitten), toen hij zei: ‘De tijd is voorbij voor hulp met alleen een pleister. Het is tijd voor radicaal denken en voor een oplossing op grote schaal.’ (Zie pars 226 & 228 van VRIJHEID voor bronnen.)

Ja, het menselijk ras heeft absoluut wanhopig het totaal verlossende en totaal bevrijdende en totaal transformerende ‘oplossing op de grote schaal’ inzicht moeten vinden dat ‘onze goddelijkheid’ onthult, dus om eindelijk dat meest waardevolle inzicht van alle te hebben gevonden en dan niet kunnen ontdekken dat het is gevonden omdat, zoals Plato voorspelde, mensen niet ‘in staat zijn om ook maar één van de dingen te zien waarvan hem nu wordt verteld echt te zijn’, heeft de potentie om de meest gruwelijke tragedie te zijn in de geschiedenis van planeet Aarde! De bewuste geest, de grootste uitvinding van de natuur, staat aan de vooravond van de meest afschuwelijke denkbare uitkomst–en dit na aeonen van ongelooflijke, onbeschrijflijke, inspanning en opoffering door mensen om begrijpen van de menselijke conditie te vinden. (F. Essay 55 levert een analyse van de zeer ernstige eindspel situatie die de mensheid nu is ingegaan en spelt door dat te doen de potentieel ongelooflijke tragedie verder uit, veroorzaakt door het ‘doof-effect’.)

 

Dus hoe kan het ‘doof-effect’ te boven worden gekomen?

 

 

DE CRUCIALE VRAAG IS DAN, HOE KUNNEN BERUSTENDE VOLWASSENEN HET ‘DOOF-EFFECT’IN VOLDOENDE MATE TE BOVEN KOMEN OM IN STAAT TE ZIJN OM VRIJHEID EFFECTIEF TE LEZEN EN TOEGANG TE KRIJGEN TOT HET TOTAAL OPLUCHTENDE EN TOAAL TRANSFORMERENDE, MENSELIJK-RAS-REDDENDE BEGRIJPEN VAN DE MENSELIJKE CONDITIE?

Plato gaf een indicatie van het antwoord toen hij zei, zoals samengevat in Encarta, dat om de fabelachtige ‘overgang naar de echte wereld’ te bereiken, ‘wat het juiste object van kennis is’, de ‘grot’–’gevangene’ ‘gewend moet raken aan het licht’ van het begrijpen van ‘de onvolkomenheden van het menselijk leven’, wat de ‘menselijke conditie’ is.

Meer dan 40 jaar ervaring met het presenteren van het volledig verantwoorde, totaal verhelderende en transformerende begrijpen van de menselijke conditie die in mijn vele boeken en andere presentaties is vervat, heeft bevestigd dat om het ‘doof-effect’ te boven te komen, mensen alleen maar ‘gewend hoeven te raken aan het licht’ van het begrijpen.

Toen Alvin Toffler in zijn beroemde boek Future Shock uit 1970 schreef over ‘de verpletterende stress en desoriëntatie die we in individuen induceren door ze te onderwerpen aan te veel verandering in te korte tijd’ (p.4), anticipeerde hij eigenlijk op de immense schok die de komst van begrijpen van de menselijke conditie onvermijdelijk zou brengen. Het IS de grootste schok om je te verstoppen in Plato’s donkere grot van ontkenning van de menselijke conditie en dan ineens ‘in het zonlicht’ te worden ‘gesleurd’ van de totaal bevrijdende maar tegelijkertijd totaal onthullende waarheid over de menselijke conditie–maar nogmaals, zoals Plato ook zei, de berustende ‘grot’–’gevangene’ ‘hoeft’ alleen maar ‘te wennen aan het licht’.

 

 

Wat mijn 40 jaar ervaring heeft getoond is dat jij, de lezer, vier opties hebt met dit moeilijk-te-lezen begrijpen van de menselijke conditie, die ik nu zal opsommen voordat ik ze allemaal wat gedetailleerder doorneem. Je kunt besluiten om het materiaal niet te lezen en dus je kans missen om bevrijd te worden van de menselijke conditie; je kunt het uitvechten door jezelf vastberaden en hardnekkig te dwingen om de uitleg te lezen; je kunt er geduldig komen door geleidelijk te lezen en opnieuw te lezen, en/of te kijken en opnieuw te kijken, en/of te luisteren en opnieuw te luisteren naar presentaties van de uitleg; of je kunt worden bijgestaan door iemand die de uitleg en zijn veilige en meedogende werkzaamheid in het uitleggen van het menselijk gedrag met je doorneemt. Zoals ik nu zal beschrijven, is de laatste van deze opties verreweg de beste manier om het ‘doof-effect’ te boven te komen en toegang te krijgen tot dit totaal bevrijdende en totaal omvattende en wereldreddende begrijpen van de menselijke conditie.

 

Optie 1: je kunt besluiten om het materiaal niet te lezen

Een paar jaar geleden zei een universitair student tegen zijn vrienden over een van mijn boeken: ‘Lees dat boek niet, want het is waar!’ Hoewel deze opmerking onzinnig lijkt omdat zeker iedereen een boek vol ‘waar[heid]’ wil vinden, is het eigenlijk logisch, omdat de menselijke conditie het meest angstaanjagende onderwerp is geweest, en de echte ‘waar[heid]’ over mensen niet iets is geweest waar mensen over wilden lezen. Wat echter verkeerd is met dit te stellen, is dat het nalaat om het feit te communiceren dat iemand zo’n diep confronterend ‘waar’ boek niet had kunnen schrijven over de menselijke conditie als hij deze niet begrepen had; en afgezien daarvan, hoe kostbaar en de moeite waard het lezen van zo’n boek zou zijn als de menselijke conditie begrepen is.

Vanwege de extreme moeilijkheid van het ‘doof-effect’, is het logisch dat aanvankelijk weinig mensen het zullen kunnen overwinnen en de bevrijdende en transformerende verklaring van de menselijke conditie, die nu beschikbaar is, ontdekken. En zeker was er gedurende een groot deel van de 40 jaar sinds ik deze bevrijdende verklaring openbaar maakte, weinig waardering en steun voor de verklaring. Bovendien is het ook logisch dat er een aanvankelijke reactie van vijandigheid zal zijn jegens zo’n menselijke-conditie-confronterende analyse en, zoals ik heb beschreven, is het die aanvankelijke reactie wat dit begrijpen moest verduren tijdens de 1990er en begin 2000er jaren. Zoals ik al zei, ligt dat stadium van aanvankelijk volledig cynische en boosaardige vervolging achter ons, maar er zijn andere stadia waar we nog doorheen moeten voordat er, naar wij volledig van plan zijn, universele acceptatie zal zijn.

Zoals ik eerder illustreerde met het citaat van George Bernard Shaw, dat ‘Alle grote waarheden beginnen als heiligschennis’, is er ook het probleem dat elk verdienstelijke nieuwe idee in de wetenschap meestal door stappen van verzet en zelfs vervolging moet gaan voordat het universeel geaccepteerd wordt. De filosoof Arthur Schopenhauer zette de stadia uiteen toen hij zei dat ‘het ontvangen van een geslaagde nieuwe wetenschappelijke hypothese voorspelbare fasen doorloopt voordat deze geaccepteerd wordt’. Eerst wordt ‘het belachelijk gemaakt’ en ‘hevig weersproken’. Ten tweede, nadat zich steun begint op te stapelen, ‘wordt gezegd dat het misschien waar is, maar het niet bijzonder relevant is’. Ten derde, ‘nadat het duidelijk het veld heeft beïnvloed, wordt het als waar en relevant beschouwd, maar beweren dezelfde critici dat het idee niet origineel is’. Ten slotte wordt ‘het als vanzelfsprekend geaccepteerd’ (zie par. 590 van VRIJHEID). Aangezien er geen enkel nieuw idee in de wetenschap ook maar enigszins in de buurt van zo uitdagend voor het bestaande menselijke-conditie-ontkennende, oneerlijke paradigma van de wetenschap zijn zou kunnen komen als de komst van dit doorbrekende begrijpen van de menselijke conditie, dat een heel nieuw menselijke-conditie-confronterend, eerlijk paradigma inluidt, volgt daaruit dat zijn reis van acceptatie ook verreweg de meest uitdagende zal zijn. (Hoe revolutionair het is voor de wetenschappelijke gevestigde orde is overduidelijk in Video/F. Essay 14.)

Het stadium waarin we ons nu in 2018 bevinden is dat er eindelijk een sterke herkenning van de ‘vanzelfsprekende’ waarheid van de inzichten opkomt, wat buitengewoon opwindend is, maar de meeste mensen worden nog steeds volledig belemmerd door het ‘doof*effect’ en merken als resultaat dat ze de presentaties van het begrijpen niet effectief kunnen lezen–en dus ontdekken ze tragisch genoeg niet dat ze vrij kunnen zijn van de menselijke conditie.

 

Optie 2: je kunt het uitvechten

De tweede optie om het ‘uit te vechten’ door jezelf hardnekkig te dwingen de uitleg te lezen, wordt goed geïllustreerd door de vastberaden aanpak van deze lezer: ‘Als het anderen kan helpen om het doof-effect te overwinnen, zal ik mijn eigen persoonlijke benadering met je delen. Ik deed een stap terug en raakte van al mijn vooropgezette ideeën en overtuigingen verwijderd door metaforisch een witte laboratoriumjas aan te trekken en een wetenschapper te worden die toezicht houdt op de evolutionaire reis van de mensheid, en vanuit dat afstandelijke perspectief is het niet zo schokkend en pijnlijk. Ik moest het depersonaliseren. En door dat te doen, slaagde ik erin dingen op een uitgebreidere en diepgaandere manier te begrijpen in plaats van angstig de oppervlakte van dingen af te schuimen. Ik begin nu aan mijn tweede lezing van het boek, omdat ik het gevoel heb dat er zoveel meer voor mij te assimileren is. Dit boek is niet voor weekhartigen. Het is voor de moedige overlevenden van de grootste evolutionaire reis die het menselijk ras heeft ondernomen. We komen er gehavend, gekneusd en aan flarden uit, maar het is nu tijd om voorwaarts te stappen in onze wereld met ons nieuw verlichte licht van ware perceptie en ons gewonde zelf en de wereld te helen’ (Naam achtergehouden, brief aan de WTM, 18 augustus 2017).

Dat was moedig, maar deze lezer voelde zich nog steeds ‘gehavend, gekneusd en aan flarden’ wat aantoont dat haar techniek niet gemakkelijk was, en dat ze nog steeds in het ongewisse is en niet ten volle profiteert van de ‘ware perceptie’ die ze nu heeft. ‘Uitvechten’ is duidelijk geen gemakkelijke manier om het ‘doof-effect’ te boven te komen.

 

Optie 3: je kunt er met geduld komen

De derde techniek om het ‘doof-effect’ geduldig te overwinnen door te blijven lezen en/of te kijken en/of te luisteren naar presentaties van de uitleg is een redelijk effectieve strategie geweest, maar het gaat nog steeds om een strijd, zoals dit online artikel over mijn boek uit 2003, A Species In Denial, aangeeft: ‘Ik heb het in 2005 gelezen en het was toentertijd niet gemakkelijk te lezen. De kernbegrippen bleven uit mijn mentale greep wegglijden, toentertijd schreef ik het toe aan slecht schrijverschap, maar een tweede lezing onthulde iets dat de auteur vanaf het begin had aangegeven–je geest wil de inhoud niet begrijpen. De tweede lezing was snel en pijnloos… [en toen kon ik zien dat] De oorzaak van de malaise [bij de mens] wordt blootgelegd, verholpen en de lezer blijft achter met op zijn minst een begrijpen van zichzelf, en voor mij iets van optimisme voor de toekomst’ (‘Fitzy’, Humanitus Interruptus – Great Minds of Today, 21 oktober 2011, zie www.wtmsources.com/106).

 

Optie 4: je kunt door het ‘doof-effect’ heen worden geholpen

Zoals ik al zei, is deze optie om door het ‘doof-effect’ heen geholpen te worden door iemand herhaaldelijk door de uitleg te laten gaan, tonend hoe het meedogend en dus veilig zin geeft aan elk aspect van menselijk gedrag, verreweg de beste manier om het ‘doof-effect’ te boven te komen–zoals deze opmerking toont: ‘Toen mijn broer me voor het eerst liet kennismaken met A Species In Denial las ik het hele boek in 3 weken uit en begreep er helemaal niets van. Ik sprak woorden in de strekking van dat het een slecht geschreven boek is, legt niets uit en is niet logisch. Ik herinner me dingen als “ik ben niet verstoord. Ik heb nooit berust. Ik heb geen ego. Ik ben niet slecht geweest en hoe dan ook, het maakt me echt niet uit en heb deze informatie niet nodig; ik heb een geweldige vrouw, een mooi huis, mijn gezondheid en ik houd over het algemeen van het leven. Ik zal het toch wel maken.’ [Deze laatste opmerking is een klassiek voorbeeld van Plato’s voorspelling dat ze zouden zeggen dat het ‘niet de moeite waard is om te proberen’.] [Daarna] Na 12 maanden van luisteren naar mijn broer, dacht ik het boek opnieuw te gaan lezen. Nou, mijn god! Wauw! Het was of ik een ander boek las. Bijna elke kritiek die ik op het boek had was onjuist. Het was alsof ik de eerste keer dat ik het las blind was geweest. Ik kon het niet geloven. Mijn persoonlijke ervaring is dat het niet gemakkelijk is om de concepten in een vroeg stadium te begrijpen, te accepteren en toe te passen zonder heel veel koestering, ondersteuning en uitleg van anderen. Ik heb het geluk dat ik mijn broer had die gewoon bleef hameren, en nu ben ik vrij en laat me je vertellen, het is het beste gevoel van de wereld’ (Uittreksels van opmerkingen van Ari Akritidis aan het einde van F. Essay 15 (14 april 2018, kijk HIER) & F. Essay 3 (6 juni 2018, kijk HIER)).

Je vraagt je misschien af hoe de pionier-kerngroep van 50 stichtende leden van het Sydney WTM Center erin geslaagd is om het ‘doof-effect’ te overwinnen en het transformerende en wereldreddende belang van de informatie te ontdekken–een begrijpen, zou ik kunnen zeggen, dat zo groot is dat ze besloten dat ze, in het licht van alle aanvankelijke weerstand en vervolging die dit begrijpen onderging, het zich niet konden veroorloven om kinderen te krijgen; wat, moet ik benadrukken, een niveau van betrokkenheid is dat niet nodig zal zijn als de steun zich eenmaal opbouwt. Het antwoord is dat ze de begunstigden van deze methode van assistentie waren. Ze woonden een reeks gesprekken bij waarin ik de Adam Ooievaar-analogie presenteerde en liet hen vervolgens in voorbeeld na voorbeeld zien hoe deze in staat was om veilig en meedogend elk aspect van het menselijk leven te doorgronden, of het nu politiek, religie of de relatie tussen mannen en vrouwen was.

Hoe effectief deze methode bij het uitroeien van het ‘doof-effect’ was, bleek uit commentaar dat vaak werd gegeven na een tweede of derde introductie lezing: ‘Dat was deze keer een veel betere presentatie dan de vorige keer Jeremy, de uitleg en beschrijvingen waren zoveel gemakkelijker te volgen.’ De lezingen waren vrijwel identiek–wat dramatisch was verbeterd, was niet de kwaliteit of de inhoud van de presentatie, maar het vermogen van de luisteraar om wat er werd gezegd op te nemen of te ‘horen’. Zoals ik al zei, we kunnen niet in ontkenning van een onderwerp zijn en weten dat we in ontkenning zijn–want als dat zo was, zouden we het niet ontkennen! Het is dus op dat moment erg moeilijk om te begrijpen dat een ontkenning in onze geest is geërodeerd; we denken onvermijdelijk dat de presentatie verbeterd moet zijn.

In deze lezingen, hoewel het de verantwoorde verklaring was die de interesse van de luisteraar vasthield, was het zeer veelbetekenend dat hun angst voor de kwestie van de menselijke conditie geërodeerd raakte. Iemand openlijk en vrijelijk zien praten over het absoluut verboden onderwerp van de menselijke conditie is psychologisch enorm geruststellend, want hoe kon hij er zo vrij over spreken als het onderwerp van de menselijke conditie niet goedaardig was gemaakt. In feite was wat er gebeurde dat ze naar een ‘kamer’ werden gebracht waarvoor ze onbewust in doodsangst leefden en blij naar elke hoek ervan werden gebracht–getoond hoe er nergens meer iets meer te vrezen viel in die eerder zo angstaanjagende ‘kamer’. Zeker aanvankelijk was hun geest zo geschrokken dat ze nauwelijks konden bevatten wat er gezegd werd, of, in de kamer-analogie, ook maar iets zien van wat er in de kamer was, de kleur van de muren, of welke meubels er stonden–maar geleidelijk ontspande hun geest zich en kon alles wat werd uitgelegd, opnemen of ‘horen’ en begrijpen, of, in de kamer-analogie, voldoende uit shock komen om op te nemen en te zien wat er eigenlijk in de kamer is. De menselijke conditie was een angstaanjagend onderwerp, maar als iemand ‘je hand vasthoudt’ en je geruststellend laat zien dat het onderwerp nu veilig is om naar te kijken, dan is het mogelijk om je angst te boven te komen.

Het punt is, als je zojuist de verklaring van de menselijke conditie hebt gelezen/bekeken of beluisterd, of op het punt staat dat te doen, dan zul je zeer waarschijnlijk enorm profiteren van onze gratis WTM DEAFF-EFFECT COURSE in F. Essay 13 die deze inleidende ‘doof-effect’-eroderende gesprekken presenteert. Bij elk van deze gesprekken praat ik met ofwel een persoon ofwel een groep mensen voor wie, net als voor jou, deze informatie nieuw is. En het voordeel van het praten door mij met mensen die interactief zijn, is dat wat zij zeggen terwijl het gesprek vordert, waarschijnlijk jouw eigen gedachten weerspiegelt, en dat betrokkenheid en interactie je enorm zullen helpen om de discussie te volgen en je erbij aan te sluiten.

Elke lezing heeft hetzelfde format: ik vraag de deelnemer/s om enkele vragen over het menselijk bestaan te nomineren die ze graag beantwoord zouden zien, die ik dan opschrijf en begin te beantwoorden, gebruik makend van de verklaring van de menselijke conditie die we nu hebben. Ze vragen misschien: ‘Ik accepteer niet dat er enige ‘psychologische verstoordheid’ in mij zit, of dat ik me ergens schuldig over voel, of dat ik vervreemd ben van een of andere onschuldige ziel in mij, of dat ik moet transformeren, dus waarom zou ik hiernaar moeten luisteren?’, of’ Waarom haten sommige mensen Donald Trump en zijn andere mensen dol op hem?’ of ‘Waarom hebben vrouwen meestal lang haar en mannen kort haar?’, of ‘Waarom beleven wij mensen zoveel vreugde aan het winnen van wedstrijden?’, of ‘Hoe gaat dit oorlogen en hebzucht en egoïsme een halt toeroepen?’, of ‘Hoe redt dit het milieu?’, of ‘Waarom bidden mensen in de kerk, en bestaat God zelfs wel?’–wat dan ook! Dan ga ik door de Adam Ooievaar-analogie en laat dan zien hoe deze hun vragen beantwoordt. In wezen spreek ik over de verklaring van de menselijke conditie en hoe deze steeds weer van alles en nog wat verklaart, en wat er op een gegeven moment gebeurt is dat je zult merken dat je over de menselijke conditie kunt lezen zonder ook maar een van de problemen tegen te komen die je aanvankelijk ervoer–zoals gebeurde voor de stichtende leden die na het beluisteren van een tweede of derde introductie lezing vaak zeiden dat ‘de uitleg en beschrijvingen zoveel gemakkelijker te volgen waren’.

 

De fantastische beloning wanneer je het ‘doof-effect’ overwint

Plato gaf de volgende beschrijving van hoe opgelucht de ‘grot’–’gevangene’ zou zijn om vrij te zijn van zijn menselijke-conditie-vermijdende, oneerlijke, donkere, ziel-dode bestaan, zeggend: ‘als hij aan zijn eerste thuis dacht en wat daar voor wijsheid doorging, en aan zijn medegevangenen, denk je niet dat hij zichzelf zou feliciteren met zijn geluk en medelijden met hen zou hebben?’

Nou, de volgende zijn enkele online opmerkingen over dit immense ‘geluk’ om toegang te hebben tot de menselijke conditie en deze eindelijk te begrijpen (ik weet dat dit commentaren zijn over een boek dat ik heb geschreven, maar we hebben nu het begrijpen dat verklaart dat iedereen even goed en de moeite waard is, dus het maakt niet echt meer uit wie wat heeft geschreven): ‘Als Plato en Aristoteles nog leefden en Griffith lazen, zouden ze als gelukkig man sterven’; en, ‘We hoeven niet langer ‘Niet Weten’ te verdragen’; en, ‘tranen stromen over mijn gezicht, zo overweldigd ben ik door dit boek. Het is het grootste boek ter wereld, nee wacht, in het universum. In feite is het het grootste wat dan ook in het universum’; en, ‘Het kan me niet schelen wat voor vraag je hebt, dit boek zal die beantwoorden’; en, ‘Hier is de baanbrekende biologische verklaring die BEWIJST dat we ALLEMAAL heel, heel goed zijn’; en, ‘Dit is voor mij het belangrijkste wat ik ooit ben tegengekomen…Als het je nu niet meteen raakt–zal het dat later doen’; en, ‘Neuh! woorden schieten hiervoor tekort. Hier heb je wat liefde, broeder!’; en, ‘Dit boek is de reden waarom ik levend genoeg ben om je te schrijven. Vreugde en liefde voor jullie allemaal.’ (Je kunt nog veel meer van deze online opmerkingen lezen op www.humancondition.com/online-endorsements.)

Dus heb je eenmaal geprofiteerd van de WTM DEAF-EFFECT COURSE in F. Essay 13, dan zul je verbaasd zijn om te ontdekken dat de ogenschijnlijk ondoordringbare ‘mist’ die het lezen over de menselijke conditie veroorzaakt, begint op te lossen, en dat wat wordt gepresenteerd menselijk gedrag buitengewoon verantwoord begint te doorgronden–en je voor altijd bevrijdt van de menselijke conditie!

 

 

Dus iedereen, doe mee aan het grote ontwaken van het menselijk ras van het moeten leven in een vreselijke, afschuwelijke grot van duisternis, en barst uit in het meest prachtige, warme, helende, liefhebbende, gelukkige, licht-gevulde leven dat je je maar kunt voorstellen!

 

 

De WTM Dead Effect Course

In de volgende presentatie, Video/F. Essay 12, geef ik een inleidende lezing van een uur die een samenvatting geeft van wat er tot nu toe is uitgelegd. Hoewel deze lezing niet interactief is, is het de eerste lezing om te bekijken om het ‘doof-effect’ te gaan eroderen. Na deze introductie is het onze aanbeveling om vervolgens de interactieve gesprekken te bekijken die worden gepresenteerd in de WTM DEAF EFFECT COURSE in Video/F. Essay 13. Zoals ik al zei, in de presentatie die daarop volgt, wat Video/ F Essay 14 is, beschrijf ik de oneerlijke biologische verklaringen voor de menselijke conditie, en in het bijzonder het extreme gevaar van het misbruik door de mechanistische wetenschap van het valse ‘wilde instincten’ excuus voor het verklaren van menselijk gedrag.